Ze względu na temperament oraz budowę odróżnia się konie gorącokrwiste oraz zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką budowę i są zwinne oraz szybkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego jest koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, jakkolwiek mają także delikatniejszą sierść, dobrze sprawdzają się w gorącym klimacie. Są to konie niezmiernie olśniewające. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, zdecydowanie mniej ruchliwe. Są również znacznie silniejsze i masywniejsze niż konie gorącokrwiste.
Są gigantyczne. Te konie wykorzystane są do cięższych prac rolnych czy transportowych. Nie są prędkie i nie muszą być – pracują najczęściej w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, iż w pewnych sytuacjach przypominają kuce, mają wiele cech tych krępych koni – do jazdy na nich należałoby posiadać koszulki jeździeckie. Stereotypowym koniem zimnokrwistym jest ciężki oraz wytrzymały perszeron. Twierdzi się, iż konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, innymi słowy zwierząt, jakie przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym grubą sierść. Co zajmujące, w średniowieczu to właśnie te ciężkie, chociaż nieduże konie były wierzchowcami rycerzy oraz stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, jak te gorącokrwiste, jednak za to poprawniej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, lecz za to pociągnie za sobą wóz. Są również konie srokate, inaczej takie, które mają ogromne i nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są duże płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w bajkach oraz powieściach są kobyły kare. Czyli po prostu są czarne, od ogona po grzywę.
Adam
